Van Wayang Kulit tot fysiotherapie

Vanmorgen hebben we de organisatie bezocht waarvan onze huiseigenaar hoofdsponsor is: Teratai Dharma Centre. Dit kan je het beste vergelijken met een fysiotherapie-praktijk voor kinderen met o.a. spasme, klompvoeten en down syndroom die allemaal behandeling krijgen om te leren lopen.  Bekijk de video die ik bijsluit en je zult zien met hoeveel toewijding er gewerkt wordt met de kinderen en hoe ontroerend de kinderen zijn. Een van de fystiotherapeuten gaat ook op bezoek bij kinderen thuis en heeft me gevraagd of ik een keer mee wil naar een jongen die zich slecht kan focussen kan bij de loop-oefeningen. Kan ik hier vanuit mijn ervaring met kinderen een advies over geven? met muziek? geen idee, maar goed om mee te kunnen denken. Eerst maar kijken en aftasten wat wel en niet kan. In de wijk waar wij zitten is ook de stichting Steppingstones Bali gevestigd. Dit is opgericht door de Nederlandse Marjanne Oomen, die hier 10 jaren woont en inmiddels twee mooie indo-kindjes heeft. Zij heeft ons vol vuur verteld over hun werk: het bij elkaar brengen van goede zorg die er al is voor kinderen van 0-5 jaar en voorlichting geven aan ouders dat hoe eerder hun kind behandeld word, hoe beter dat is en er dan ook niet geopereeerd hoeft te worden. Ook maken zij het mogelijk dat chirurgen vanuit Nederland hier kinderen komen opereren aan hun klompvoetjes. Allemaal zeer zinvolle initiatieven!
Gisteravond hebben we een huisceremonie meegemaakt waarvoor we ons in de juiste kleding moesten hijsen, kregen we een Balinese maaltijd en een wayang kulit voorstelling te zien. Het was een onvergetelijke avond met ongelofelijk veel familie. Alles krioelt door elkaar van jong tot oud. De halve buurt komt kijken naar de voorstelling waar iedereen met open mond naar kijkt en er veel werd gelachen. En wie je ook aankijkt: je krijgt een stralende lach en een gevoel dat je welkom bent. We voelden ook het grote verdriet van een zus van Fredy waarvan haar dochter van 22 in januari jl.overleden is bij een verkeersongeluk in Amerika. Haar broer vertelde het en de tranen kwamen bij de moeder en ook bij mij en ze liet zich troosten. Ja dan staat de wereld even helemaal stil. Zo maken wij vreugde, verdriet, ontroering en devotie bij de ceremonies van heel nabij mee.