Contact met Lombok

We komen nog even terug met een blog. Een blog over de aardbevingen in Lombok. Wat houdt dat mij bezig. Het is niet zomaar Lombok maar een eiland waar we mensen hebben leren kennen toen wij daar waren. Over een daarvan, een arts, heb ik geschreven in een van de blogs. Zijn droom was om cardioloog te worden maar hij kreeg kinderen en werkt nu om zijn jonge gezin met vrouw en 2 kinderen te onderhouden. Zijn naam is Azis en met zijn 28 jaar een vrolijke en positieve man met wie we mooie gesprekken voerden. Hij verbeterde mijn Bahasa Indonesia en wij hielpen hem met het Engels. Hij noemde ons bapak (father) en Ibu (mother).

Toen wij op 5 augustus in Alkmaar op het terras zaten bij Klundert voor een optreden van Yentl en de Boer (zomer op het plein), spraken we Henk Foekema die ZOP organiseert. Hij heeft gefietst op Lombok en vertelde ons van de aardbeving. Die avond heb ik Azis geappt en gevraagd hoe het met hem ging. Dit was de tweede aardbeving in een week tijd. Ik kreeg pas een reactie op dinsdagvond. Hij en zijn familie waren ongedeerd maar zijn huis was "destroyed". Na wat app contact heb ik Azis gebeld.Omdat de hulp in zijn dorp nog niet op gang was gekomen dreigde er voedsel en water tekort. Ik heb hem gebeld. Inmiddels zaten ze in een vluchtelingenkamp in een geimproviseerde tent. Azis klonk erg aangeslagen en toen ik hem vroeg waar ze nu mee geholpen zouden zijn was het: eten. Om een lang verhaal kort te maken: via Western Union heb ik een geldbedrag overgemaakt wat Azis heeft opgehaald bij een plaatselijke bank. Ik kreeg kort daarop foto's van het eten, water en kleding die ze in de hoofdstad Mataram zijn gaan kopen. Azis deelt elke dag eten uit  en zodat er geen honger wordt geleden (zie video) en verzorgd mensen die gewond zijn geraakt. Elke dag heb ik app contact met hem, zelfs diect na de aardbeving op 9 augustus schreef hij mij: "Mother is now having another earthquake here with a strengh of 6,2 SR". Soms appt hij mij nog als het daar diep nacht is, zo bang zijn ze om opnieuw overvallen te worden door een aardbeving. Dan spoor ik hem aan om toch even wat te slapen en vindt hij om 23.00 uur toch ook dat ik moet gaan slapen en wenst hij mij selamat tidur (welterusten). Ach, het is zover weg en dan denk ik aan het prachtige eiland dat nog zoveel armoede kent en de mensen  die zo goed op weg waren om de toeristen welkom te heten. Dan lees ik over Gili Air waar het onder normale omstandigheden al een heksenketel is om het eiland per boot te verlaten, laat staan nu. Je wilt er weg en wel nu en de bootjes zijn vol. 

En dan te bedenken dat Dirk en ik er ook nog over gedacht hebben om in september en oktober onze reis te gaan maken. Hoe loopt het leven toch soms.Maar mijn hart gaat nu vooral uit naar de bewoners van Lombok. Ik wilde dit verhaal heel graag nog vertellen en voor wie dat wil kan contact met mij opnemen als je ook iets wilt doen voor de mensen in Lombok.