Reizen, Chinezen en Ubud

Hier zijn we weer met nieuwe belevenissen.Vanmorgen zijn we van het ene guesthouse in Ubud verhuisd naar een ander guesthouse. Wat had de jongen die ons met bagage en al beurtelings achterop zijn scooter vervoerde een plezier. Wat was het een deprimerende omgeving waar we twee dagen terug  terecht kwamen. Gebouwd tegen een heuvel, met veel donkergroen om ons heen, alles vochtig, geen zonlicht dat door kan dringen en de verwering was overal te zien. Tot overmaat van ramp keken wij uit op een parasol die bij het zwembad stond waar het weer en de scheuren in zaten. Om ons heen tussen bamboe door allerlei guesthouses en woningen. We voelden ons bespied en ingeklemd. Nog lager gelegen was een kleine kali (riviertje) vol met afval.We hadden het idee om hier een week te blijven maar zijn na twee nachten gevlucht. Het personeel was enorm vriendelijk maar aan de eigenaar had ik een harde dobber die ons voor 7 nachten wilde laten betalen en me erg intimiderend benaderde.Goed, schouders eronder, rustig blijven en herhalen wat wij wilden.We kamen er uiteindelijk uit en de rest van het personeel dat er stil omheen stond keek me vriendelijk lachend aan en kreeg ik een waarderend lachje dat ik de baas rustig maar beslist had weten te pareren. We hebben een paar straten verderop een prachtig guesthouse gevonden (eigenlijk een heel huisje voor onszelf) in Balinese stijl. Ik zit nu op de veranda te schrijven, Dirk ligt op de buitenbank terwijl de twee beo's,die hier ook huizen,van alles fluiten en roepen en ons na-lachen als wij lachen.Ze fluiten het volkslied van Indonesie en zeggen: " hello mister" , doen de remmen na van een scooter, fluiten je na, hoesten.....het is vermakelijk.

Tussen Lombok en Ubud in zijn we vier dagen in Nusa Lembongan geweest; een klein eilandje in Zuid-Bali. We hebben veel afstanden afgelegd met de boot en dat was meer dan eens een belevenis. Zo gingen we met een super moderne snelboot (Scoot) van Lombok naar Nusa Lembongan (een reis van ruim 3 uur) waar we op een pier in moesten checken. Toen de boot kwam moesten we allemaal in ganzenpas de pier weer af, een laag muurtje overklimmen met onze bagage en onze rolkoffers over het strand heen sleuren. Niks geen aanlegsteiger... Toen begon het te regenen en de druppels werden steeds dikker.De boot lag met de punt naar voren maar we moesten achter instappen. De bemanning nam onze zware bagage over en wij moesten over de smalle richel langs de zijkant van de boot naar achteren schuifelen. Ik riep intussen: " dit gaan we echt nooit meer vergeten". Kletsnat in de boot aangekomen begon onze tocht over het water. Eerst langs allerlei eilandjes om mensen af te zetten of op te halen en dan in een ruk door naar Nusa Lembongan. De boot voer in een rechte lijn dwars over de hoge golven heen, af en toe een grote klap als hij weer terug stuiterde op het water en onderweg zagen we een paar dolfijnen.Achteraf bleken Dirk en ik onafhankelijk van elkaar een soort van noodpan te hebben gemaakt: ik had gecheckt of de zwemvesten onder onze stoelen zaten en Dirk had bedacht hoe hij ons beiden zou redden. Maar, we hadden niets te vrezen; deze tocht wordt dagelijks gemaakt maar het vroeg van ons toch een gevoel van overgave. Toen was het avontuur nog niet over want het was eb geworden en de boot kon niet afmeren op het strand. Als een stel makke schapen stapten we allemaal over op een shuttle boot die op een gegeven moment ook niet verder kon en moesten we het laatste stuk door het water heen waden. Iedereen deed gewoon wat er moest gebeuren en we kregen geen uitleg. Sommige mensen keken chagerijnig, anderen vonden het uniek. Toen werden we met 10 mensen incl. alle bagage in een soort van open busje met zijbanken gestouwd en naar ons hotel gebracht. Het lag heel mooi aan de zee met zicht op het eilandje Nusa Ceningan vlakbij de Yellow Bridge. Elke namiddag viel de zee helemaal droog en maakte ik een prachtige wandeltocht over het "wad". De oorspronkelijke bron van inkomsten is zeewier en je kon de kleine afgezette akkertjes goed zien bij laag water en het gescharrel van de boeren over het wad. We hadden het plan om te snorkelen om de mantavis te zien maar er stond al die dagen angin banyak (veel wind) dus de kans was uiterst klein dat ze te zien zouden zijn. Vonden we niet erg want we hebben een paar mooie tochten over de twee eilandjes heen gemaakt op de scooter. We hebben ongelofelijk veel Chinezen gezien die voor een dagtocht kwamen. Ze werden met hordes tegelijk geloosd vanaf kleine boten en ze gingen in hun prachtigste kleren met de voeten door het water aan wal. We hebben onze ogen uitgekeken naar alle prachtige jurken en hoeden die de vrouwen droegen, glitterpakjes, slippers met hoge hakken, eigenlijk gewoon de inhoud van de verkleedklerenkist van Eva vroeger als zij zich wilde verkleden als prinses. We hebben ons bij Devil's Tears vergaapt aan de rotspartijen waar de zee tegen op beukt en het water heel hoog op spat. We kregen er geen genoeg van. Ook hier veel Chinzen die zich als volleerde mannequins op de rotsen laten fotograferen of selfies maken en zich als een soort van paradijsvogels over de rotsen bewegen. Onderscheidend in hun kleding, minder in hun gezicht.

En nu onze laatste week in Ubud; een heerlijke plaats met ongelofelijk veel mooie winkeltjes, galleries, tempels, cultuur (dans) en warungs (eettentjes). In de omgeving de prachtigste sawah's (rijstvelden).Hier gaan we het nog wel even uithouden en kijken intussen ook erg uit naar onze terugreis naar Nederland. Het is inmiddels donker geworden en ik zit met een lamp en kaarsje aan te schrijven. Zo gaan we lekker eten. De bakso die Dirk vanmiddag op straat kocht aan een rijdend keukentje (een echt Indonesich gerecht) is inmiddels voldoende gezakt.