Over geuren en de olifant op de scooter

Onderweg naar ons favoriete eethuisje , achterop de scooter bij Dirk. Het is eindelijk afgekoeld en ik doe mijn ogen dicht en voel de wind en ruik in een rap tempo allerlei geuren na elkaar: eetgeuren, parfums, zeepgeur van vrouwen die fris gedoucht naast ons staan bij het stoplicht, charmant in amazonezit achterop de scooter in hun mooie sarong, lippen gestift, een mand met mooie offers op schoot. Ik voel me soms echt   een lompe olifant naast die charmante vrouwen. De geur van uitlaten is er ook, maar ook de geur die hier zo specifiek hoort. Elke ochtend als ik vanuit onze gekoelde kamer in de open huiskamer kom, adem ik de geur van hier diep in. Het is zo heerlijk en met niets te vergelijken. Eva zei nog voordat we vertrokken: "goed ruiken mam als je daar bent, dat vergeet je niet meer."
We hebben mooie en leuke contacten met mensen die hier al hun hele leven aan de zee wonen. Adi, die me vanmiddag masseerde op het strand, heb ik al een paar keer gesproken bij de warung van haar moeder. Haar vader van 65 is visser (zie foto); een man met prachtige ogen en een getaande, diep donkere huid. Adi is opgegeroeid in een eenvoudig huisje op het strand en herinnert zich nog goed dat zij als kind op een bedje lag van bananebladeren dat haar vader voor had had gemaakt en dat ze onder de heldere maan lag (terang bulan), de lichten van de vissersbootjes verderop in de zee zag en zich gelukkig voelde. Ineens schrok ze van een geluid naast zich. Was het een schildpad die naast haar een kuil aan het graven was om haar eieren in te leggen. Na een paar gesprekken met haar zei ze ineens zacht dat ik me niet kan voorstellen hoe zwaar het leven voor haar was en soms nog is. Als kind van 7 liep ze elke dag met fruit op haar hoofd 9 km. langs het strand om het te verkopen. Ze wilde echt een ander leven voor haar dochters nu die 14 en 21 jaar zijn en dat lukt door samen met haar man heel hard te werken. Ze heeft hele lieve ouders met wie zij samen wonen en die haar supporten en elke ochtend is ze nog blij dat ze wakker wordt in de buurt van de zee en de vogels hoort. Ze kan ondanks het zware leven, zo genieten van de natuur. Ze reageert steeds erg blij als ze ons ziet en leert mij met veel geduld allerlei zinnetjes en woordjes terwijl haar moeder lachend toe kijkt en haar duim opsteeks als ik een moeilijk woord eindelijk goed uitspreek. 
Gisteravond hebben we een prachtige avond gehad bij de vissers. Laten we de eigenaar van de warung (eethuisje) maar Gede ikan (vis) noemen, want inmiddels zijn er zoveel Gede's! Hij nodigde ons uit om naar de zonsondergang te komen kijken en verse vis te eten.Zijn vrouw, zus, dochter, zoon erbij, de jongste met een hengeltje visjes aan het vangen, kinderen aan het spelen in de zee. Het was zo vredig en dan komt die langs en dan die en allemaal maken ze een praatje. Aan het einde van de avond werden we door de hele familie uitgezwaaid. Er zijn zoveel gelukkige en rijke momenten, vooral met de mensen van hier.

Het hoogseizoen moet hier nog beginnen, maar het is hier nu rustiger dan anders wordt ons verteld. We zien hotels en huisjes aan de kust zo goed als leeg staan. De mensen die afhankelijk zijn van toeristen zoals Adi, is dit een regelrechte ramp. Zij werkte jaren lang in een hotel waar Djoser, een Nederlandse reisorganisatie, met groepen kwam. Die zijn nu uitgeweken naar een ander hotel omdat er niets werd gedaan aan onderhoud aan het hotel. En dat zien we veel. Er wordt van alles gebouwd maar het onderhoud laat nog wel eens te wensen over. 

Oja wat leuk is om te vertellen is dat we voor mei ook al wat plannen hebben gemaakt. Maar...daarover later meer. Ik moet toch wat te schrijven overhouden toch?