Bakkie Pleur en onze huisdieren

Zo, daar zijn we weer. We hebben inmiddels een ander ritme te pakken: vroeg opstaan en op het heetst van de dag rustig in de schaduw sietsa houden en tegen het einde van de middag weer wat ondernemen.We zijn hier aardig onze plek aan het vinden. Jen rijdt op de scooter naar allerlei adresjes toe zoals de familie en vrouw van Fredy die ook weer in een prachtige kampong woont, naar de stichting met gehandicapte kinderen, naar de bakker voor Duits brood, door de bergdorpjes heen rijden en Bahasa Indonesia kletsen met de man die bezine verkoopt of met de man die drankjes verkoopt, Dirk ophalen bij de cursus houtbewerken. Ja, ja, dat heeft hij twee ochtenden gedaan. Hij heeft geleerd hoe hij Balinees houtsnijwerk kan maken. Zo behendig zij alles zittend op de grond doen en het hout met hun voeten fixeren, lenig hun benen gebruiken, zo'n klus was dit voor Dirk, susa ja... maar... hij heeft werkelijk iets moois gemaakt en een set beitels gekocht. Ze gaven er hun hamer en een wetsteen bij. Het was zo leuk om er gisteren heen te gaan en ze zo met elkaar op de grond te zien zitten, allemaal trots over hoe het was gegaan. Jen was in de tussentijd naar Ira in de kampong geweest. De zus van Fredy was er ook. We hebben een paar uur op de veranda gezeten op de grond en over van alles gesproken: over de zorgverzekeringen hier en bij ons, over luiers voor hun baby, over haren wel/niet verven, over geluk en depressie, over obat (medicijn) van kruiden. Ze zijn verrassend open over zichzelf. Het geloof speelt hier in alles door. Ze geloven in karma. Zo is het een karma dat een kind bijv. een handicap heeft, maar met ceremonies helpen ze dit kind en degene die het kind bijv. behandelt oefent zich in geduld hebben en zo helpt het kind ook zijn omgeving. Ze leven vanuit hun "soul"  en toetsen steeds wat ze doen ook klopt met hun ziel. Het zijn mooie mensen; dan weer verrassend jong in hun zijn, dan weer zo wijs en levend vanuit het hier- en nu. 
Toen wij gisteren naar huis reden, zagen we de kamong bewonders alles schoonmaken en snoeien in de straten, een mooi beeld van samenleven in een gemeenschap en past wel heel erg bij Jen.
We hebben jullie nog niet verteld over onze huisdieren. De woonkamer is open naar de tuin toe en er loopt van alles in en uit bij ons. Zo hebben we Peter de pad, Timo de tjik-tjak en we hebben ook een nachtelijke bezoeker: een poes die we nog niet overdag hebben gezien en die onze crackers gesnaaid heeft. 
Op de foto's kunnen jullie ons bezoek aan de warmwaterbronn zien: Air Panas en ons bezoek aan de enige Boeddhistische tempel op Bali. Als we zo rijden met de scooter denken we regelmatig: tjee Henk, dat jij hier gefietst hebt, wat een klus in deze hitte en op de grotere wegen zoveel brommers... respect hoor! 
Inmiddels zul je je wel afvragen waarom ik dit stukje: 'bakkie pleur' hebt genoemd. Balinesekoffie is net zoals koffie tubruk (die mijn opa ook altijd dronk), met de koffie zo onderin je kopje, water erop, suiker en klaar. Als ze een beetje Nederlands kennen en in een jolige bui dan vragen ze of je een bakkie pleur wilt.In het begin wist ik echt niet wat ze vroegen...
Tot zover weer jullie reporter op Bali.