Toen en nu

Daar zitten we nu, op een terras in Gili Air en wachten we op ons eten. Geen Wifi hier maar de jongen van het restaurantje wilde ons perse hier houden en maakte snel een hotspot aan met zijn telefoon. We zijn in een paradijsje beland  met zwembad voor de deur en op nog geen minuut van de zee. Het strand is hier wit en de zee azuurblauw. Toch is er ook wel wat gebeurt hier 6 dagen geleden. Vanuit de regering in Jakarta moeten alle stenen strandhuisjes weg om meer strandoppervlakte te hebben en de schildpadden weer de kans te geven om hun eieren te leggen in het zand. Voor wie geen gehoor gaf aan deze oproep kreeg na 3 waarschuwingen de buldozer langs. We hebben gefietst langs idyllische strand tenten en dan weer langs hopen met stenen waar de eigenaars verslagen bij zitten. Vandaag gezwommen in de zee die even helemaal alleen voor mij was en schelpjes gezocht met een meisje terwijl Dirk lag te genieten in de schaduw. Gisteren kwam ik helemaal hieperdepiep uit zee na het snorkelen. Ik had nl. een grote schildpad gezien en gefilmd (zie video).

Er was en er is nog steeds veel om over na te denken wat wij beleefd hebben in Lovina Beach. Maar eerst over onze reis hier heen. We zijn vlak langs de Gunung Agung gereden die op 30 april nog een beetje activiteit liet merken maar nu weer rustig was. Wat een machtig gezicht zo'n vulkkaan. Zittend op een tros met touwen bij de haven in Amed zaten we te wachten op de snelboot die ons naar Gili Air zou brengen. We zagen eerst alleen nog maar Balinese vrouwen die met de bagage zouden helpen. Langzaam stroomde het vol met toeristen, veel jongeren en veel hippies. Wat was het een bizar beeld om de vrouwen alle bagage van toeristen (grote koffers, surfplanken) op hun hoofden te zien dragen, van een stijl trappetje af, terwijl een hippie met lange baard mee zat te deinen op de klanken van Bob Marley, 2 bloemen achter zijn oren, wazige blik in zijn ogen. Hij leek totaal geen besef te hebben van wat er achter zich gebeurde. Ik schoot vol van dit bizarre beeld. Welkom in de wereld van de toeristen Jen, wakker worden.... een keiharde werkelijkheid van arm en rijk naast elkaar en ook wij zijn niets anders dan toeristen.
Ook wil ik nog vertellen over Dirk de doordraver. Wat heb ik vaak veel plezier als Dirk weer eens probeert om iemand die nauwelijks Engels praat, in eenvoudig houtje-touwtje Engels, allerlei moeilijk onderwerpen te bespreken over bijv. het geloof en de positie van de vrouw. Dan zag ik soms even het licht in de ogen bij de ander zo van: "ja nu snap ik wat die orang Belanda bedoelt", om vervolgens het licht snel weer te zien doven als Dirk met allerlei voorbeelden kwam om zijn vraag te verduidelijken. En zo draaft hij soms door en roep ik soms: " stop", eerst even checken wat wel/niet begrepen wordt.Toch heeft hij heel wat informatie bij elkaar gesprokkeld omdat hij blijft luisteren en zoeken naar antwoorden. Als Balinees kind word je geboren in een familie en je hebt rechten maar ook plichten.Als meisje trouw je en ga je wonen bij je schoonfamilie. Je zorgt voor je schoonouders en als je met de jongste broer bent getrouwd dan is dat tot aan hun dood en blijf je met je man daarna in zijn ouwelijk huis wonen wat dan van je man is. Dit wordt tegenwoordig niet meer zo strikt gedaan omdat ouders hun kinderen gelijk willen behandelen.Bij het vertrek uit het ouwelijk huis groet het meisje de goden van de huistempel en begroet ze de goden en voorouders van de huistempel die bij het huis van haar man staat. Bij een scheiding laat ze de jongens achter bij  haar man en schoonouders en gaan de meisjes mee met de moeder.Het is ongelofelijk belangrijk voor elke Balinees dat je na je dood bij je huistempel wordt gebracht, naar je geboortegrond. Voor veel alleenstaande oude vrouwen die ik beschreef in een eerder blog, is dit niet meer mogelijk wat werkelijk een drama is voor hen. En zo sudderen onze gedachtes en emoties maar door terwijl in mijn rechteroor hippe muziek klinkt, en links al een half uur een imam een gebed over het eiland heen schalt door een megafoon. Lombok is sterk islamistich en we zullen de komende tijd moeten leven met 5 keer oproepen tot gebed en getrakteerd worden op een gebed dat maar door gaat. Even diep in- en uitademen dan maar.